اشک دوباره در دلم درد شدی.....

ای اشک دوباره در دلم درد شدی 

                                                     تا دیده ی من رسیدی و سرد شدی

 

از کودکی ام هر آن زمان خواستمت 

                                                     گفتند دگر گریه نکن مرد شدی

لذت هایمان هم بایـد طعم خدا بدهد

لذت هایمان هم

 بایـد طعم خدا بدهد

 به ذائقـه "مؤمـن" خوش نمیایـد 

لذتی که طعم ذلت می دهد!

نیا نیا گل نرگس جهان که جای تو نیست. دو صد ترانه به لبها یکی برای تو نیست

 

نیا نیا گل نرگس جهان که جای تو نیست

دو صد ترانه به لبها یکی برای تو نیست

 

خانوووووووم....شــماره بدم؟؟؟؟؟؟

خانوووووووم....شــماره بدم؟؟؟؟؟؟

خانوم خوشگِله برسونمت؟؟؟؟؟؟؟

خوشگله چن لحظه از وقتتو به مــــا میدی؟؟؟؟؟؟

اینها جملاتی بود که دخترک در طول مســیر خوابگاه تا دانشگاه می شنید!

بیچــاره اصـلا" اهل این حرفـــــها نبود...این قضیه به شدت آزارش می داد

تا جایی که چند بار تصـــمیم گرفت بی خیــال درس و مــدرک شود و

به محـــل زندگیش بازگردد.

روزی به امامزاده ی نزدیک دانشگاه رفت...

شـاید می خواست گله کند از وضعیت آن شهر لعنتی....!

دخترک وارد حیاط امامزاده شد...خسته... انگار فقط آمده بود گریه کند...

دردش گفتنی نبود....!!!!

رفت و از روی آویز چادری برداشت و سر کرد...وارد حرم شدو کنار ضریح

نشست.زیر لب چیزی می گفت انگار!!! خدایا کمکم کن...

چند ساعت بعد،دختر که کنار ضریح خوابیده بود با صدای زنی بیدار شد...

خانوم!خانوم! پاشو سر راه نشستی! مردم می خوان زیارت کنن!!!

دخترک سراسیمه بلند شد و یادش افتاد که باید قبل از ساعت ۸ خود را

به خوابگاه برساند...به سرعت از آنجا خارج شد...وارد شــــهر شد...

امــــا...اما انگار چیزی شده بود...دیگر کسی او را بد نگاه نمی کرد..!

انگار محترم شده بود... نگاه هوس آلودی تعـقــیبش نمی کرد!

احساس امنیت کرد...با خود گفت:مگه میشه انقد زود دعام مستجاب

شده باشه!!!! فکر کرد شاید اشتباه می کند!!! اما اینطور نبود!

یک لحظه به خود آمد...

دید چـــادر امامــزاده را سر جایش نگذاشته

 

سلامتی هق هق هایی که ﭘﺴﺖ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺩﻟﯽ آرﻭﻡ ﺷﻪ..

 

سلامتی هق هق هایی که ﭘﺴﺖ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺩﻟﯽ آرﻭﻡ ﺷﻪ..

به فردا بگویید نیاید

به فردا بگویید نیاید

 

من هنوز دیروز را زندگی نکرده ام

پشــت این بغــض سنــگین

پشــت این بغــض سنــگین

بیــدی نشـــسته بــود

کــه خیــال میـــــــــــکرد با ایــن بــاد هــا نمـــی لرزد…

بگذار آدم‌ها از باور‌های خودشان عکس بگیرند

دست هایم را در جیب‌هایم فرو می‌برم

 

و عکس میگیرم

 

هیچکس نخواهد فهمید

 

از پشت عینکِ بزرگِ سیاهم

 

با چه تردیدی

 

دنیایِ بزرگِ سیاه مان را تماشا می‌کنم

 

بگذار‌ هیچکس نفهمد من چه می‌‌کشم

 

بگذار هیچکس نفهمد ما چه می‌کشیم

 

آدم ها

 

ظاهر آسوده را بیشتر دوست دارند

 

تا آسودگیِ خاطر را

 

دست‌هایت را در جیب‌هایت فرو کن

 

بگذار آدم‌ها از باور‌های خودشان عکس بگیرند

به مرگ راضی ام

به مرگ

گرفته ای مرا

تا به تبی راضی شوم

کاش می دانستی

به مرگ راضی ام وقتی که

تب می کنم از دوری ات

از "شرش" خلاص شدم

رفتـــــم و گفتـــــم

از "خیــــــرش"می گذرم...

شنیدم زیر لب گفـت:

از "شرش" خلاص شدم