دوری و دوستی !

افسانه هارارهاکن! دوری ودوستی کدام است؟؟

فاصله هایندکه عشق را میبلعند... من اگرنباشم...! دیگرى جایم راپرمیکند.... به همین سادگی!!

رحمت بیکران پروردگار بر آنان باد!

درود بر انسان هایی که......

دعا دارند،ادعا ندارند

                       نیایش دارند،نمایش ندارند

                                                    حیا دارند،ریا ندارند

                                                       رسم دارند،اسم ندارند!

زنان امروزی!

در روزگاری که....

بعضی زن ها در خیابان ساپورت می پوشند.... لاک های شبرنگ می زنند.... و روز شب به دیگران چراغ می دهند...

از دامن زن ها مردها به معراج که نمی روند هیچ به تااااااراااااج می روند...

به سلامتی خودمون....!

بـــه ســــــــلامتی پسری که......

عوضی بازیو بلد بود اما هیچ وقت واسه هیچ دختری امتــــحانش نکرد چون ذاتش عوضی نبود..

بیا....!

بیا بامن دلم تنهاترین است

                                  نگاهت در دلم شور آفرین است
مرا در شعله ى عشق بسوزان

                                  که رسم دوستداریها همین است...

خادم آنم که درب قصر سلطان بشکند !

نازم ان مَشتی که مغز زورمندان بشکند
                                             بشکند دستی که دلهای ضعیفان بشکند
شیشه بشکستن نباشد افتخار سنگ سخت
                                             سنگ اگر مرد است جای شیشه سنگدان بشکند
خانه درویش هرکس میتوان سازد خراب
                                             خادم آنم که درب قصر سلطان بشکند

باز باران....!

باز باران....!
باز باران
بی ترانه
بی صدای ِعاشقانه
می خورد بر بام ِ خانه
قطره قطره ... دانه دانه
باز هم بال پرستو، خیس ِ آب ِ ناودانه
باز هم یک تنگ خالی، ماهی ِ تشنه لبانه
باز، سفره خالی است از، بوی ِعطر ِ رازیانه
حسرت ِ نان ِبرشته، دستهای ِکودکانه
باز رفتن بی بهانه ، بی دلیلی شاعرانه
بستن ِ بار ِ مسافر، یک سفر تا بی نشانه
باز هم قلبی شکسته، اشکهایی بس روانه
خم شدن زیر عذاب ِ یک گناه ِ معصومانه
باز یک عشق دروغین، بوسه های ِ ظاهرانه
باز هم تنهای ِتنها، دختر ِ پاک ِزمانه
باز یک شوق ِ لبالب، شوق ِ مرگی جاودانه
باز مرگی بی بهانه
باز باران...بی ترانه...

و اُن لَّیسَ لِلاِ نسانِ اِلّا ما سَعیَ

سراغ خاطره‌های مرا مگیر

 ما گشته‌ایم، نیست، تو هم جستجو نکن
 آن روزها گذشت، دگر آرزو مکن
دیگر سراغ خاطره‌های مرا مگیر
خاکسترِ گداخته را زیر و رو مکن
 در چشم دیگران منشین در کنار من
ما را در این مقایسه بی آبرو مکن
 راز من است غنچه‌ی لب‌های سرخ تو
راز مرا برای کسی بازگو مکن
 دیدار ما تصور یک بی‌نهایت است
با یکدگر دو آینه را رو برو مکن

کینه...!

صدبار به سنگ ، کینه بستند مرا
                                      از خویش غریبانه گسستند مرا
گفتند همیشه بی ریا باید زیست
                                      آیینه شدم باز شکستند مرا